Μαρτυρία: «Η κάνναβη βοήθησε τον γιο μου να επιβιώσει από όγκο στον εγκέφαλο»

Κάτοικος σε μια χώρα της Κεντρικής Ευρώπης όπου η φαρμακευτική κάνναβη δεν έχει ακόμη εγκριθεί, ο Μπομπ πέρασε την πιο δύσκολη κατάσταση της ζωής του, όταν ήρθε αντιμέτωπος με τον όγκο στον εγκέφαλο του 8χρονου γιου του το 2017. Αυτή είναι η ιστορία του, που ειπώθηκε στην πρώτη πρόσωπο. Τα ονόματα είναι πλασματικά για την προστασία της ταυτότητάς τους.

«Το όνομά μου είναι Μπομπ και είμαι ο πατέρας του Λουκά, 11 ετών.
Αυτό που θα σας πω στη συνέχεια μπορεί να είναι κάτι που έχετε ήδη διαβάσει ή ίσως όχι.
Θα μοιραστώ μαζί σας το ταξίδι μας και όλες τις δύσκολες αποφάσεις που έπρεπε να πάρουμε ως γονείς αφού ο γιος μας διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο.

Όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2017.
Ο γιος μου ο Λουκ, που ήταν τότε 8 ετών, άρχισε να υποφέρει από πονοκεφάλους μια φορά την εβδομάδα, τόσο έντονους πόνους που τον έκαναν να κλαίει και να κάνει εμετό όλη την ώρα. Μετά τον τρίτο έντονο πόνο του, πήγαμε στο νοσοκομείο για διαβούλευση με νευρολόγο. Έκανε κάποιες εξετάσεις και μας είπε ότι όλα ήταν καλά μαζί του και ότι τα συμπτώματα οφείλονταν σε κάποιου τύπου εποχιακή αλλεργική αντίδραση. Ωστόσο, εγώ και η γυναίκα μου επιμείναμε να γίνει μαγνητική τομογραφία και την επόμενη μέρα η ζωή μας άλλαξε. Ήμουν στη μαγνητική τομογραφία με τον Λουκ και όταν οι γιατροί σταμάτησαν τη τομογραφία για να του κάνουν ένεση σκιαγραφικού, ένιωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Λίγα λεπτά αργότερα, οι χειρότεροι φόβοι μου έγιναν πραγματικότητα. Καθώς κατευθυνόμουν να συναντήσω τη γυναίκα μου, η οποία κρατούσε τον 3χρονο γιο μας, δεν ήξερα πώς να της πω ότι ο Λουκ είχε όγκο στον εγκέφαλο. Έξι μέρες αργότερα, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στη Γερμανία και, δόξα τω Θεώ, ο εξαιρετικός νευροχειρουργός μας κατάφερε να αφαιρέσει εντελώς τον όγκο. Αυτό ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα και αυτό μας έδωσε την καλύτερη πρόγνωση. Μετά όμως που βγήκε η ανατομοπαθολογική, είχαμε άλλο ένα χτύπημα, γιατί η αρχική προσδοκία ήταν Επενδύμωμα Βαθμού Ι, αλλά τελικά αποδείχτηκε αναπλαστικό Επένδυμα Βαθμού 3. Με λίγα λόγια, έτσι ξεκίνησε η περίπτωσή μας. ταξίδι.

Ενώ η γυναίκα μου ήταν στο νοσοκομείο με τον Λουκ, μετά βίας μπορούσα να κοιμηθώ. Πέρασα τη μέρα μαζί τους, αλλά μετά τις 18 το απόγευμα δεν μου επέτρεψαν να μείνω στο νοσοκομείο και έτσι έφυγα. Ήταν αυτές τις στιγμές που κλειδωνόμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου και περνούσα τη νύχτα γράφοντας email και διαβάζοντας, διαβάζοντας πολύ. Την επόμενη εβδομάδα, κοιμόμουν περίπου δύο με τέσσερις ώρες τη νύχτα και προσπάθησα να κερδίσω ένα πλεονέκτημα συγκεντρώνοντας πληροφορίες για τα επόμενα βήματά μου. Κάθε μέρα μιλούσα με τη γυναίκα μου για όσα είχα μάθει το προηγούμενο βράδυ.

Και οι δύο γνωρίζαμε ήδη ότι τα επόμενα βήματα θα ήταν η ακτινοθεραπεία και η χημειοθεραπεία. Αλλά τι είδους ακριβώς, και γιατί, δεν ξέραμε εκείνη τη στιγμή. Άρχισα να αμφισβητώ τα πάντα. Στο μεταξύ βγήκαμε από το νοσοκομείο και μείναμε σε ένα ξενοδοχείο 100 μέτρα μακριά. Πέντε μέρες αργότερα, έκλεισα ραντεβού με τον πρωτοπαθή παιδοογκολόγο μας. Το Ογκολογικό Τμήμα μας πρότεινε το τυπικό πρωτόκολλο για τον καρκίνο του εγκεφάλου, το οποίο περιλαμβάνει χημειοθεραπεία και συμβατική ακτινοβολία φωτονίων. Δόξα τω Θεώ κάναμε την εργασία μας πριν το ραντεβού με τον ογκολόγο και ήμασταν προετοιμασμένοι. Στη συνέχεια του έδειξα τρεις επιστημονικές μελέτες, οι οποίες εξέτασαν αν η χημειοθεραπεία ήταν ωφέλιμη για τη θεραπεία του Επενδυμώματος ή όχι. Το συμπέρασμα ήταν ότι δεν ήταν ωφέλιμο, παρόλο που εξακολουθεί να συνταγογραφείται ως τυπικό πρωτόκολλο. Ως εκ τούτου, απορρίψαμε την πρόταση, καθώς και την ακτινοβολία φωτονίων και επιλέξαμε τη θεραπεία με πρωτόνια, υποστηριζόμενη ξανά από επιστημονική έρευνα και απόψεις κορυφαίων παιδονευροχειρουργών και ογκολόγων από όλο τον κόσμο.

Το ραντεβού είχε προγραμματιστεί για τις 10 το πρωί. Έφτασα 20 με 30 λεπτά νωρίτερα και περίμενα. Σε αυτό το χρονικό διάστημα είδα πράγματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Μικρά παιδιά που περπατούν στο διάδρομο με τους γονείς τους, σπρώχνοντας τη σχάρα χημειοθεραπείας. Τους παρακολουθούσα και προσπάθησα να συγκρατήσω το κλάμα μου, μόνο και μόνο για να μην τους στεναχωρήσω. Ο αέρας τους με συγκλόνισε. Είχα ήδη διαβάσει γι 'αυτό, αλλά τώρα είχα την πραγματική εμπειρία. Δεν βρίσκω ούτε λόγια να το περιγράψω, δεν μπορώ. Κοιτώντας εκείνα τα αγγελάκια, που έπρεπε να παίζουν έξω και να απολαμβάνουν τα χαρούμενα παιδικά τους χρόνια... πάλευαν για το δικαίωμα στη ζωή, για το μοναδικό τους όνειρο... να γιατρευτούν και να ζήσουν όπως άλλα παιδιά. Αυτή η συνειδητοποίηση ράγισε την καρδιά μου.

Αναρωτήθηκα λοιπόν: η χημειοθεραπεία είναι τόσο επιβλαβής, τόσο τοξική και βασικά καταστρέφει το σώμα σου… πώς είναι δυνατόν να σε θεραπεύσει; Σε κάνει ακόμα πιο άρρωστο και πιθανόν να σε σκοτώνει πριν το κάνει ο καρκίνος. Κάπου διάβασα ότι η χημειοθεραπεία από μόνη της αυξάνει την πιθανότητα υποτροπής ή/και, αργότερα, εμφάνισης διαφορετικού τύπου καρκίνου κατά 20-30%. Η ακτινοθεραπεία προσθέτει άλλο 15-20%. Επομένως, με την τυπική φροντίδα που λαμβάνουμε από τη θεραπεία, θα έχουμε 40-50% αύξηση της πιθανότητας να πάθουμε καρκίνο.

Τέλος πάντων, στις 10 το πρωί με κάλεσε ο Ογκολόγος να μιλήσουμε στην αίθουσα συνεδριάσεων. Δεν περίμενα τη συζήτηση που ακολούθησε, για να είμαι ειλικρινής. Μου έδειξε ένα φύλλο που περιγράφει το τυπικό πρωτόκολλο: χειρουργική επέμβαση, ακολουθούμενη από χημειοθεραπεία και θεραπεία με ακτινοβολία φωτονίων. Άρχισα να κάνω ερωτήσεις σχετικά με το γιατί πρέπει να το κάνουμε και τι εμπειρία είχα από άλλους ασθενείς με την ίδια διάγνωση. Απλώς μου είπε: «Αυτό είναι το πρωτόκολλο που θα ακολουθήσουμε, γιατί δεν υπάρχει άλλο». Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν την ένοιαζε ο ήρωάς μου. Ήμασταν απλώς η ΕΠΟΜΕΝΗ θήκη, απλώς ένας άλλος φάκελος στο ράφι. Τη σταμάτησα και της ζήτησα να μου δώσει στοιχεία ότι όλες αυτές οι θεραπείες ήταν αποτελεσματικές και ωφέλιμες. Πήρα τρεις μελέτες για περιπτώσεις παρόμοιες με τις δικές μας, οι οποίες έδειξαν ότι η χημειοθεραπεία δεν είχε καλά αποτελέσματα με τη διάγνωσή μας και ότι δεν έδωσε σχετικά στατιστικά αποτελέσματα, σε σύγκριση με τις ομάδες ελέγχου. Όλες οι επιστημονικές μελέτες. Δεν πίστευε αυτό που έλεγα και εκνευρίστηκε μαζί μου.

Ταυτόχρονα, έλαβα ένα μήνυμα από τη γυναίκα μου, που έλεγε ότι ο Λουκ είχε λιποθυμήσει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και ότι θα πήγαινε αμέσως στο νοσοκομείο μαζί του. Αυτή ήταν η καμπή και η στιγμή που η οικογένειά μου με χρειαζόταν περισσότερο από τον Ογκολόγο. Οπότε βασικά είπα στον γιατρό: «Άκου, μίλησα για αυτό με τη γυναίκα μου και αποφασίσαμε να απορρίψουμε τη χημειοθεραπεία ως επιλογή, με βάση τα δεδομένα και τις επιστημονικές αναφορές που έχουμε. Σας δείχνω τρεις επιστημονικές μελέτες σχετικά με τη χημειοθεραπεία και το γεγονός ότι δεν λειτουργεί. Σας ζητώ να μου δείξετε μόνο μία αναφορά. Μόνο μια αναφορά και συμφωνώ μαζί σου. Υπογράψαμε τα έγγραφα και ξεκινήσαμε αμέσως τη χημειοθεραπεία». Σε εκείνο το σημείο, μου είπε, «Άκου, Μπομπ, συμφωνώ μαζί σου. Αλλά ακόμα κι αν δεν υπάρχουν αποδείξεις αποτελεσμάτων που να ταιριάζουν στη διάγνωσή σας, θέλω να επιτεθώ στον καρκίνο με όλα όσα έχουμε, με μια σιδερογροθιά».

Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν εκείνα τα παιδιά στο διάδρομο με το "χημειοθεραπεία" κολλημένο στα χέρια ή στο στήθος τους. Ήθελα λοιπόν να τελειώσω τη συζήτηση και να τρέξω στο νοσοκομείο, μη γνωρίζοντας με σιγουριά τι συνέβαινε στον Λουκ. Του είπα λοιπόν: «Απορρίπτω το πρωτόκολλό σου! Δεν θα κάνουμε «χημειοποίηση» ή φωτόνια. Θέλουμε θεραπεία πρωτονίων (κάτι που δεν ήταν διαθέσιμο σε εκείνο το νοσοκομείο). Υπογράψαμε τα έγγραφα και επέστρεψα στο νοσοκομείο. Ευτυχώς, ο γιος μου είχε μόνο μια ήπια κατάρρευση του βλαστικού νευρικού συστήματος λόγω της έκτακτης ανάρρωσής του μετά την επέμβαση. Έμειναν στο νοσοκομείο για άλλες δύο μέρες. Στη συνέχεια, πήγαμε σε άλλο ίδρυμα, το οποίο μας παρείχε θεραπεία πρωτονίων. Θέλω να προσθέσω ότι δεν απορρίψαμε τη θεραπεία με φωτόνια ξαφνικά. Βασιστήκαμε στην προσωπική επικοινωνία με αρκετούς διάσημους παιδονευροχειρουργούς από όλο τον κόσμο. Όλοι μου είπαν: αν έχεις αυτή την επιλογή, διάλεξε θεραπεία πρωτονίων. Είναι η καλύτερη επιλογή ακτινοθεραπείας για παιδιά. Έτσι, έξι εβδομάδες μετά την επέμβαση, ξεκινήσαμε τη θεραπεία με πρωτόνια.

Καθ' όλη τη διάρκεια αυτών των εβδομάδων βιασύνης και γραφειοκρατίας στην προετοιμασία της θεραπείας, συνέχισα να διαβάζω και να ερευνώ για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε το μικρό μου αγγελούδι και να το θεραπεύσουμε. Κοίταξα όλες τις απάτες στο Διαδίκτυο και διάφορες θεραπευτικές επιλογές. Ήταν, ως επί το πλείστον, απατεώνες, προσπαθώντας να ρουφήξουν τα χρήματά σας, γιατί ξέρουν πόσο απελπισμένος είναι ένας άνθρωπος σε μια κατάσταση όπως αυτή. Όλοι μου έδωσαν συστάσεις για εναλλακτικές θεραπείες και πρωτόκολλα. Φοβόμουν μην απορρίψω κανέναν. Τα ερεύνησα λοιπόν ένα προς ένα και κατέληξα να τα απέρριψα όλα. Ένιωσα ανήμπορος κάποια στιγμή. Όλα ήταν απάτη και δεν είχαν σχετική επιστημονική βάση. Αυτή ήταν η στιγμή που ένιωσα απελπισία γιατί τίποτα δεν φαινόταν να λειτουργεί.

Λίγες μέρες αργότερα, ένας φίλος με ρώτησε αν είχα ήδη εξερευνήσει την επιλογή του ελαίου κάνναβης. Τότε άλλοι, ανεξάρτητα, μου έκαναν την ίδια ερώτηση. Σκέφτηκα, «Λοιπόν, έχω ακούσει τόσες ανοησίες τελευταία, γιατί να μην το δοκιμάσω άλλη μια φορά;» Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Αρχικά, άρχισα να διαβάζω και να βλέπω μερικές εκπληκτικές ιστορίες επιτυχίας στο διαδίκτυο. Στη συνέχεια στράφηκα στην επιστήμη και στην επιστημονική έρευνα. Για πρώτη φορά μετά από λίγο, είδα ένα φως στην άκρη του τούνελ. Άρχισα να τηλεφωνώ και να στέλνω ερωτήσεις μέσω email σε μια σειρά ανθρώπων που εμπλέκονται στην επιστημονική έρευνα για την κάνναβη. Μετά από σχεδόν ένα μήνα ανάγνωσης και έρευνας για την ιατρική κάνναβη, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με το λάδι. Ο Λουκ άρχισε να το παίρνει κατά τη διάρκεια της ακτινοθεραπείας, καθώς πολλές ερευνητικές εργασίες ανέφεραν ότι θα μπορούσε να ενισχύσει την επίδραση της τυπικής θεραπείας και να κάνει τα καρκινικά κύτταρα πιο ευαίσθητα στην ακτινοβολία.

Μετά τους πρώτους έξι μήνες, αποφάσισα ότι έπρεπε να αυξήσουμε το πρωτόκολλο του ελαίου κάνναβης και να το πάμε στο επόμενο επίπεδο προσθέτοντας φρέσκα φύλλα κάνναβης στη διατροφή του. Άρχισα να πηγαίνω σε όσο το δυνατόν περισσότερα και ποικίλα συνέδρια ιατρικής κάνναβης για να συγκεντρώσω περισσότερα δεδομένα, περισσότερη έρευνα και να συναντήσω τους ερευνητές προσωπικά. Ένα χρόνο αργότερα, κατάφερα να συμπεριλάβω επίσης τα κανναβινοειδή THCA ΚΑΙ CBDA στο πρωτόκολλό μας, εκμεταλλευόμενος όλα όσα έχει να προσφέρει το φυτό. Έτσι, το πρωτόκολλό μας πήγε από CBD και THC σε CBD, CBDA, THC, THCA και φρέσκο ​​χυμό φύλλων κάνναβης. Χρησιμοποιούμε διαφορετικά εργαστήρια για να δοκιμάσουμε κάθε παρτίδα για τον ήρωά μας και να βεβαιωθούμε με 100% ακρίβεια την ακριβή ποσότητα, σε χιλιοστόγραμμα, που πρέπει να πάρει. Στην αρχή, αποκτήσαμε CBD και THC από διαφορετικούς προμηθευτές. Το πρόβλημα ήταν ότι οι συγκεντρώσεις λαδιού ήταν πάντα διαφορετικές. Μερικές φορές έπρεπε να αντιμετωπίσουμε παράνομους προμηθευτές, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να προμηθευτούμε το φάρμακο που χρειαζόταν τόσο πολύ ο Λουκ, χωρίς να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι κατέληξε στα χέρια μας, τη διαδικασία εξαγωγής του κ.λπ. Θα ήταν πολύ πιο απλό εάν, τουλάχιστον, είχαμε την ευκαιρία να προμηθευτούμε το λάδι από νόμιμα εργαστήρια ή προμηθευτές με ανιχνεύσιμες μεθόδους και πιστοποιήσεις. Επιπλέον, ακόμη και αν ήταν νόμιμο, θα ήταν δύσκολο να προμηθεύονται πρώτες ύλες για φρέσκο ​​χυμό φύλλων κάνναβης και παρασκευάσματα CBDA και THCA. Δυστυχώς, αυτό δεν κατέστη δυνατό.

Στη χώρα μου, ό,τι σχετίζεται με την κάνναβη είναι παράνομο και κινδύνεψα να συλλάβω. Σε ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, η απόφασή μου ήταν ξεκάθαρη. Η μόνη μου επιλογή ήταν να μεταχειριστώ τον Λουκ παράνομα. Άρχισα να μαθαίνω πώς να καλλιεργώ το φάρμακο και να κάνω όλη τη διαδικασία μόνος μου. Γνωρίζω το φάρμακό μου από τον σπόρο μέχρι το τελικό προϊόν. Δοκιμάζω την ισχύ κάθε παρτίδας με αέρια χρωματογραφία και δοκιμάζουμε τα πάντα για παθογόνα. Τα τελευταία δύο χρόνια, ο Λουκ έπαιρνε το φάρμακο που φτιάξαμε μόνοι μας. Τον τελευταίο καιρό, ο Λουκ ήθελε να συμμετάσχει στην καλλιέργεια των δικών του φυτών και τους έδωσε ονόματα. Στις μέρες μας τα καλλιεργούμε μαζί, γιατί επέμενε να εμπλακεί στη διαδικασία.

Κάνω κάτι λάθος; Με τιποτα. Είμαι περήφανος για αυτό που κάνω και γιατί το κάνω. Για την ιστορία, χρησιμοποιώ την κάνναβη μόνο για ιατρικούς σκοπούς, όχι για ψυχαγωγικούς σκοπούς. Απλώς έχω αυτό το κακό και μόνιμο συναίσθημα ότι πρέπει να κρυφτώ, να καλλιεργηθώ και να αποσπάσω σαν να ήμουν εγκληματίας. Αυτό δεν είναι σωστό. Θα πρέπει να είναι νόμιμο και προσβάσιμο σε όλους όσους το χρειάζονται. Επίσης χρειαζόμαστε επειγόντως εξειδικευμένους επαγγελματίες για συμβουλές. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να επενδύσουν περισσότερο στην έρευνα για την φαρμακευτική κάνναβη. Έχουμε ήδη τόσες πολλές πληροφορίες και έρευνες, αλλά χρειαζόμαστε πολύ περισσότερες, όχι για το αύριο, αλλά για το σήμερα! Με τη διάγνωσή μας, οι πιθανότητες υποτροπής κατά τον πρώτο χρόνο είναι 60% και μειώνονται με την πάροδο του χρόνου.

Στην αρχή ήμασταν διστακτικοί σχετικά με το να μοιραστούμε το πρωτόκολλό μας με τον γιατρό μας (νευροχειρουργό), αλλά κάποια στιγμή αποφασίσαμε να προχωρήσουμε και να της πούμε όλα όσα κάναμε. Της δώσαμε επίσης επιστημονικές εκθέσεις, καθώς δεν ήταν εξοικειωμένη με το θέμα. Από εκείνη την ημέρα άρχισε να μας στηρίζει βλέποντας τα αποτελέσματα. Το χειρουργείο έγινε πριν από δυόμισι χρόνια, με μαγνητικές τομογραφίες κάθε 3-6 μήνες. Τι μπορώ να πω? Μέχρι εδώ καλά. Κάπως πήραμε τη ζωή μας πίσω. Παρά τα πάντα, η ζωή μας έχει αλλάξει και δεν θα την ξαναπάρουμε όπως ήταν. Το αν αυτό είναι καλό ή όχι είναι δύσκολο να το πούμε, αλλά μαθαίνουμε να απολαμβάνουμε και να εκτιμάμε κάθε στιγμή. Ο ήρωάς μας κάνει σκι, παίζει τένις και έχει κερδίσει τουρνουά στην ηλικιακή του ομάδα. Είναι ένας από τους καλύτερους μαθητές στο 6ο έτος της τάξης του.

Αρχίσαμε να υποστηρίζουμε άλλες οικογένειες σε παρόμοιες καταστάσεις με τη δική μας, μοιραζόμενοι πληροφορίες, έρευνες και πρακτικές συμβουλές βασισμένες στην προσωπική εμπειρία. Έπρεπε να διασχίσουμε αυτήν την έρημο μόνοι μας, από την αρχή. Όσο μπορούμε να δείξουμε στους άλλους κάποιες συντομεύσεις σε αυτό το μακρύ ταξίδι, χωρίς να χρειάζεται να το περάσουμε πλήρως, όπως έπρεπε να κάνουμε, είμαστε χαρούμενοι και ό,τι κάνουμε έχει ακόμα πιο νόημα. Σε όλη αυτή τη διαδικασία, έχουμε συναντήσει αμέτρητες οικογένειες που χορηγούν λάδι κάνναβης στα παιδιά τους και, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, αναφέρουν εξαιρετικά αποτελέσματα. Φυσικά αυτό δεν είναι πανάκεια και δεν λειτουργεί 100% για όλους, αλλά τι κάνει σε αυτόν τον κόσμο;

Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό: από την εμπειρία μας, βλέπω τρεις τύπους μονοπατιών που ακολουθούν οι ασθενείς με καρκίνο:

1 – η παραδοσιακή διαδρομή – πιστεύουν όλα όσα λέει ο γιατρός, χωρίς να αναρωτιούνται. Αποδέχονται όλες τις θεραπείες που έχει να προσφέρει η παραδοσιακή ιατρική και απορρίπτουν κατηγορηματικά τις εναλλακτικές θεραπείες.

2 – το εναλλακτικό μονοπάτι – πιστεύουν στη δύναμη της φύσης και στην εμπειρία που συσσωρεύτηκε εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ταυτόχρονα, αρνούνται εντελώς τις παραδοσιακές θεραπείες, καθώς δεν πιστεύουν σε αυτές.

3 – μικτή προσέγγιση – προσπαθούν να αποκτήσουν τις καλύτερες και πιο αποδεδειγμένες μεθόδους παραδοσιακής και εναλλακτικής ιατρικής. Ομολογώ ότι είμαστε μέρος της μικτής ομάδας. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να αντλήσουμε το καλύτερο από θεραπείες και γνώσεις, τόσο παραδοσιακές όσο και εναλλακτικές.

Σήμερα προσπαθούμε να ζούμε όπως πριν και να μαθαίνουμε να εκτιμούμε την κάθε μέρα. Ο ήρωάς μας τα πάει πολύ καλά και, με εξαίρεση την ουλή από την επέμβαση στο κεφάλι, είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς τι πέρασε. Μπορώ μόνο να προτείνω σε όλες τις οικογένειες που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση: ερώτηση και απαίτηση απαντήσεων από τους γιατρούς σας. Κάντε τη δέουσα επιμέλειά σας και μην σταματήσετε μέχρι να έχετε αρκετές πληροφορίες για να πάρετε την απόφασή σας. Πρέπει να αισθάνονται άνετα με κάθε απόφαση που παίρνουν. Ελπίζω η ιστορία μας να δώσει δύναμη και ενέργεια σε όλους όσους περνούν αυτή την πρόκληση στη ζωή».

Bob & Luke

«Ο σκοπός της ζωής μας είναι να είμαστε ευτυχισμένοι». - Δαλάι Λάμα