Alan Dronkers: “HempFlax produceert de schoonste vezel van Europa (…) maar moet naar een hoger niveau”

Er zijn weinig namen die zoveel gewicht in de schaal leggen in de wereld van hennep en cannabis als de familie Dronkers. Van baanbrekende zaadgenetica tot het behoud van de rijke geschiedenis van de plant: zijn bijdragen hebben een belangrijke rol gespeeld bij het vormgeven van de cannabisindustrie zoals we die vandaag de dag kennen. De kern van deze erfenis wordt gevormd door Alan Dronkers, een 57-jarige visionair die nauw betrokken is bij de hennepteelt, duurzaamheid en innovatie. Zoon van Ben Dronkers en een van de oprichters van HempFlaxAlan, een van de oudste en meest toonaangevende hennepbedrijven in Europa, wijdt zich al tientallen jaren aan het verkennen van het volledige potentieel van industriële toepassingen, milieuvoordelen en regeneratieve landbouw met deze plant.

Zijn vader, Ben Dronkers, met wie we ook hebben gesproken voor CannaReporter®richtte Sensi Seeds en het Hash Marihuana & Hemp Museum (in Amsterdam en Barcelona) op, waardoor de naam Dronkers synoniem werd voor behoud en vooruitgang in de wereldwijde cannabisbeweging.

Ter erkenning van zijn levenslange toewijding aan henneponderzoek en -pleitbezorging ontving Alan een eredoctoraat van de Universiteit van Rajabhat, in Chiang Mai, Thailand, een prestigieuze instelling die bekend staat om haar agrarische uitmuntendheid. Deze onderscheiding onderstreept zijn grote impact op de wereldwijde hennepindustrie en benadrukt de groeiende academische en wetenschappelijke interesse in de mogelijkheden van cannabis. Iets waar Alan Dronkers zich nu op toelegt: het doorgeven van de kennis en geschiedenis van cannabis en hennep aan toekomstige generaties.

We spraken met Alan Dronkers op de Asia International Hemp Expo & Forum in Bangkok in november 2024 en leerden meer over zijn levensverhaal en de intenties van zijn familie om HempFlax te verkopen, zodat het bedrijf naar een hoger niveau kan tillen.

Alan, mijn eerste vraag is puur uit nieuwsgierigheid: hoe was het om op te groeien als zoon van Ben Dronkers? 

Heel bijzonder, want niet veel mensen hebben zo'n vader. Eigenlijk deed hij iets wat door het grootste deel van de wereld als zeer negatief werd ervaren, dus dat was soms ook niet makkelijk. Het dwong mij al op jonge leeftijd om te leren dat bijvoorbeeld wetenschap niet altijd echt of waar is. Eigenlijk is de wetenschap corrupt. Je kunt niet op wetenschap vertrouwen. Dat heb ik geleerd toen ik 17 was of zo. Als er problemen waren met Ben en de autoriteiten, moest ik met de burgemeester praten om te proberen de zaken vooruit te helpen. Maar voor mij begon het pas echt toen ik betrokken raakte bij de zaden en het museum. En ook in het museum heb ik, als we naar een argument moeten kijken, het volgende geleerd: om het argument echt te begrijpen, moeten we altijd lezen wat de andere kant van het verhaal zegt. Als we niet kijken, lezen of begrijpen wat de andere kant probeert te zeggen, hoe kunnen we dan achterhalen wat waar zou kunnen zijn? Voor mij is deze levensstijl er ook toe geleid (en dat is altijd zo geweest) dat ik niet alles meteen vertrouw. Ik wil altijd weten wat de verschillende kanten van het perspectief zeggen. Pas dan kun je formuleren wat jij denkt dat waar is. En het hoeft niet per se cannabis te zijn. Uiteindelijk is het zo. Ik denk dat ik door mijn vader en mijn leefsituatie al op jonge leeftijd gedwongen werd om een ​​ander standpunt over cannabis in te nemen. Maar dat kan alleen als je alle argumenten vanuit de verschillende standpunten echt begrijpt. 

Alan Dronkers ontving een eredoctoraat van de Rajabhat Universiteit in Chiang Mai, Thailand. Foto: DR | theartofmaryjanemedia.com

Cannabis is altijd al in jouw leven aanwezig geweest, toch? Maar weet u nog wanneer u voor het eerst echt besefte wat deze plant was?  

Ja. Nou, het grappige is dat ik me ook herinner dat ik het niet wist, denk ik. Ik was misschien acht jaar oud, of zoiets, ik was heel jong. En mijn vader zei tegen mij: 'Ja, ik rook hier hasj, maar mensen beseffen dat niet.' Dus we praten er niet over, weet je? De volgende dag ging ik naar school en vertelde mijn beste vriend dat mijn vader inderdaad hasj rookte. En hij vroeg mij wat dat was en ik zei dat ik het niet wist. Ik kan me dat nog herinneren… Maar ja, ik begon ook pas later te begrijpen hoe de maatschappij naar dit probleem keek, en ik was nog heel jong – 16, 17 jaar oud – toen ik de verschillende argumenten, de verschillende politieke ideeën en uiteindelijk ook het verschil in de wetenschap begon te horen. En het grappige is dat de media lang, lang geleden, hetzelfde deden als wat ze nu doen: ze herhalen steeds dezelfde boodschap, dezelfde woorden, zelfs om mensen te programmeren, en mensen begrijpen het niet echt, weet je? Ze kopen zelfs tandpasta omdat ze denken dat het hun tanden witter maakt. En ze hebben niet door dat ze geprogrammeerd zijn, want er zijn elke dag reclames op televisie die ons vertellen dat dit ding je tanden wit maakt. Onbewust worden wij geprogrammeerd. Ja, wij worden gemanipuleerd. En hetzelfde gebeurt met propaganda, waarbij mensen wordt verteld wat ze moeten denken. Niet alleen wat ze moeten denken, maar ook wat ze moeten zeggen tegen mensen die twijfelen aan de gevestigde orde. Ik zie dit soort dingen vaak en de enige reden dat ik ze zie, is omdat ik ben opgegroeid met zo'n vader.

“We proberen HempFlax te verkopen, zodat er weer geld in het bedrijf kan stromen en we in de toekomst dat niveau van soliditeit kunnen bereiken.”

En weet je nog wat je wilde worden toen je klein was?  

Ja, dat weet ik nog. Ik wilde al heel lang archeoloog worden. Ik heb een passie voor geschiedenis. Maar aan de andere kant is het ook mooi dat ik dankzij het museum dieper in de geschiedenis van cannabis en hennep kon duiken. Het was een prachtig levensavontuur om al deze dingen te leren. 

En ben je naar de universiteit gegaan of ben je meteen gaan werken?

Ik heb hier in Thailand een eredoctoraat ontvangen aan de Rajabhat University in Chiang Mai. Ik ben erg blij dat ik eredoctor mag zijn. Dat is geweldig. Maar ja, ik heb altijd lesgegeven vanwege de musea in Amsterdam en Barcelona. De eerste 30 jaar hadden we er maar één: die in Amsterdam. En er waren altijd mensen die dingen wilden leren. Scholen, politiepersoneel, overheidspersoneel, noem maar op, kwamen hierheen. Er waren altijd mensen die wilden leren, dus een deel van wat ik doe, is veel daarvan. Vooral in Thailand heb ik niet gewerkt, maar ik heb wel met veel mensen gesproken en veel universiteiten bezocht. Op een bepaalde manier kan ik hier veel mensen lesgeven en helpen. 

Opgegroeid in Nederland. 

Ja. 

Waarom ben je naar Thailand verhuisd? Je woont hier al 18 jaar, toch?

Ja. 

Maar waarom ben je hier eigenlijk gaan wonen?  

Nou ja, mijn vrouw is Thais en mijn kinderen zijn Nederlands en Thais, dus dat was een goede reden. Maar er is ook een reden waarom ik, toen ik alleen was en geen familie had, de verantwoordelijkheid voor de cannabisplanten en het maken van zaden voor Sensi Seeds al heel stressvol en gevaarlijk was. Er was namelijk altijd sprake van miscommunicatie en misverstanden. En hoewel we leuke dingen doen, is het voor veel mensen niet zo duidelijk. Er bestaat dus altijd het risico dat er slechte dingen gebeuren. Gevangenissen of zelfs dieven, weet je wel? Wij moeten ons zorgen maken over zowel criminelen als de politie. Toen ik een gezin kreeg, was het heel anders. En toen we van de overheid een vergunning kregen om ons werk te doen, werd het niet alleen makkelijker, maar ook problematischer en gevaarlijker. Het was dus vreemd dat toen we een vergunning kregen om te doen wat we wilden, de zaken minder veilig werden. Dus op dat punt zei ik: "Oké, dit gaat misschien nog wel 50 jaar duren, maar ik kan niet... dus op een gegeven moment begon ik weg te kwijnen en ik dacht dat het beter was om uit deze situatie te stappen, omdat het als een frontlinie in een oorlog is. En als je een gezin hebt, wil je daar niet zijn. Als je jong bent en geen gezin hebt, is het anders.  

Als je kinderen krijgt, verandert alles. In welk jaar gebeurde dit? 

Ik verliet Nederland in 2007. 

Alan Dronkers met Jack Herer en zijn vader Ben in de jaren negentig. Foto: Sensi Seeds

Sensi Seeds was destijds al groot.

Ja, alles was toen al vastgelegd. Dat was dus niet het probleem. Het enige probleem was dat onze juridische positie en ons werk, de veredeling en de zaadproductie en al het andere, veranderden en dat de wetten veranderden. Vroeger was de wet aan onze kant, maar die is veranderd en nu hebben we een vergunning nodig. Alles was dus een probleem en op een gegeven moment was dat voor mij de druppel. Toen had ik een heel ander leven met mijn familie hier in Azië. De eerste twee jaar heb ik er met niemand over gesproken, maar dat kwam doordat ik er tot dan toe mijn hele leven mee bezig was geweest. En het was echt stressvol en gevaarlijk, ook al was het legaal. De eerste 10 jaar dat ik hier was, leefde ik alleen met mijn gezin. Maar daarna begon ik te verhuizen, bezocht ik verschillende mensen en ontmoette ik verschillende mensen die geïnteresseerd waren in cannabis en hennep. Toen hoorde ik dat de overheid en het leger over het onderwerp spraken en dat er dus vanuit verschillende hoeken interesse was in dit onderwerp. Ik wist ook dat dit een heel belangrijk onderdeel was van de boeddhistische geneeskunde, maar ik wist niet waar ik deze mensen kon vinden. Dus in het begin zocht ik een paar jaar lang naar een tempel of een klooster waar deze traditionele geneeswijze nog steeds werd gebruikt, maar ik vond niets. Totdat ik ontdekte dat de afdeling Traditionele Geneeskunde onder het gezag van de overheid en het Ministerie van Volksgezondheid valt. Toen ben ik deze mensen gaan bezoeken en heb ik ze leren kennen. En nogmaals, als u vragen heeft over wat dan ook, ik heb veel kennis en deel die graag. Ook wat het museum betreft, ben ik een soort wandelende encyclopedie, want ik weet veel over geschiedenis: de geschiedenis van het museum, juridische kwesties, de politieke kant van de geschiedenis, zaden, veeteelt, hennep, landbouw, het milieu, al die dingen. Ik weet hoe ik papier moet maken, en de grappigste dingen, want dat heb ik allemaal geleerd. En ik heb het geleerd omdat het nodig was voor het bedrijf en om te begrijpen waar de kansen voor hennep liggen. We moeten dus opnieuw studeren, leren en ontdekken. Pas dan kunnen we een markt vinden of een manier om de hele sector te helpen.  

Hoe en wanneer is HempFlax ontstaan, via zadenbanken en musea? 

Begin jaren negentig las ik al die boeken, en er was ook een Duits boek van Hans-Georg Baer. En de titel was Vanuit Hanf is de Rede. Het was een boek dat niet alleen over cannabis leerde, maar ook over de geschiedenis van hennep en de betekenis die deze plant al duizenden jaren heeft in alle culturen ter wereld. En ik denk dat ik in 1991 het eerste exemplaar van Jack Herers boek ontving – De keizer draagt ​​geen kleren (De keizer heeft geen kleren aan). En niet lang daarna, eind '91 of begin '92, ontmoette ik Jack Herer in Amsterdam. Bovendien hadden we in het museum al een hele afdeling over hennep, maar ook vanwege zijn inspiratie. Het verhaal van hennep is door de geschiedenis van deze plant heen een veel groter verhaal geworden. Dus de inspiratie kwam daar vandaan. In 1992 was ik al met een van onze medewerkers op bezoek geweest bij de hennepindustrie die nog steeds in Hongarije bestond. Maar dit was vlak voor de val van de [Berlijnse] Muur. Ik was er dus even toen ik nog communist was. En het jaar daarop, in 1992 of 1993, kwamen we terug en het was cool. Het was anders omdat ze de Amerikaanse wetten en ideeën hadden gekopieerd. De Russen hebben zich nooit druk gemaakt om de hoeveelheid hennep die Hongarije verbouwde, maar plotseling waren er al die regels. Ik kan me nog herinneren dat de professor klaagde over de communisten, hoe vreselijk dit land was vanwege het communisme al die jaren. Er was maar één telefoon in het dorp waar hij woonde, maar het jaar daarop kwamen we terug en in plaats van te klagen over de “verdomde communisten”, klaagde hij over de “verdomde Amerikanen”, want nu kon hij niet eens hennep verbouwen zonder al die regels, voorschriften en registraties, terwijl de Russen er voorheen nooit om gaven hoeveel hennep er in Hongarije werd verbouwd. Wij waren daar om hennep te onderzoeken, maar daardoor viel in heel Oost-Europa en ook in Rusland alles uit elkaar. Het was niet de juiste plek om te beginnen. En toch bestonden er in Europa en ook in Nederland nog steeds subsidies voor industriële hennep, ook al werd het door niemand verbouwd. Daarom hebben we besloten om het zelf te gaan verbouwen in Nederland. In 1993 kocht mijn vader een klein hennepverwerkingsbedrijf en in 1994 oogstten we onze eerste hennep. Het zijn dus dezelfde machines die iedereen nu gebruikt.

“We hadden ongeveer 4.000 ton aan vezels en niemand wilde het kopen, omdat er geen industrie was die het gebruikte”

Wat heb je sindsdien verbeterd bij HempFlax? Waar bent u begonnen en wat is de huidige situatie van het bedrijf?  

HempFlax produceert de schoonste vezels van Europa. We bestaan ​​dus al 30 jaar en ik denk dat we in die 10 jaar wel 30 machinelijnen hebben gebouwd, of aanpassingen aan de machinelijnen, dus innovatie stopt nooit. HempFlax verwerkt de vezels volledig mechanisch. Er is dus geen sprake van een nat proces, waardoor er minder energie en andere kosten bij de verwerking van hennep komen kijken. Maar ook bij deze verwerking waren wij de eersten die niet alleen deze oogstmachine maakten, maar ook de stengel in stukken van 60 centimeter sneden. Dus in plaats van de hele lange stengel te gebruiken en te verwerken, was de machine in het veld deze al in stukken van 60 centimeter aan het snijden. Want het maakt niet uit wat je met de vezel gaat doen, zelfs niet met textiel. De viermeterplant zal in ieder geval nooit gebruikt worden. En daardoor ging alles beter werken. Deze methode werd daarom bekend als de HempFlax-oogstmethode. Velen volgen deze manier van oogstverwerking.  

Wat voor producten maakt u?  

Nou ja, in het begin was er geen markt, toch? Daarom waren wij de eersten die hennep produceerden. Er was een Frans bedrijf dat sigarettenpapier maakte. Maar voor de rest was er in Europa geen hennep, nergens, alleen in Oost-Europa in die tijd. Maar het was nog steeds Oost-Europa, het was niet met elkaar verbonden. Niemand kon ons dus vertellen hoe we het moesten doen. De machines die in Frankrijk werden gebruikt, waren erg klein, omdat er veel kleine boeren waren die hun eigen product maakten. Daarom was het niet geschikt voor grootschalige industriële toepassingen. We hadden grotere machines nodig om sneller te kunnen oogsten. We hadden een situatie met een perceel van 25 hectare en met die oude machine uit Frankrijk, die we toen ook hebben uitgeprobeerd, duurde het vier uur om een ​​rondje om het veld te maken en twee meter aan planten af ​​te snijden. (lacht) Het duurde dus vele dagen om dat veld te oogsten. Het is daarom begrijpelijk dat het noodzakelijk was om de schaalgrootte naar dit industriële niveau te vergroten. Op een gegeven moment, in 1996 of 1997, hadden we ongeveer 4.000 ton aan vezels en niemand wilde het kopen, omdat er geen enkele industrie was die het gebruikte.

Zelfs niet in Frankrijk?

Nou ja, de Fransen maakten papier, maar wij kregen geen opdrachten van hen. Gelukkig kregen we een bestelling van een sigarettenpapierbedrijf in Turkije en konden we een bootlading vezels vanuit Noord-Nederland naar Turkije verschepen. Toen hebben we de helft van onze 4.000 ton wegende berg verkocht. (lacht) Zelfs in de auto-industrie duurt het lang voordat dingen zich ontwikkelen. Elke keer dat er een nieuw automodel wordt geïntroduceerd, is er iets meer nodig dan de paar duizend ton die de industrie nodig heeft. Het opbouwen van de markt is dus een langzaam proces. En als we pioniers zijn, moeten we niet alleen zelf iets doen, maar ook de markt creëren of opbouwen. Daarom is het merendeel van onze vezels bestemd voor industrieel gebruik in de auto-industrie. Een deel van het hout wordt gebruikt als isolatiemateriaal en het meeste hout wordt gebruikt voor paarden, dierenbedden en kleine huisdieren zoals konijnen en hamsters. Productontwikkeling wacht nog op een aantal zaken, zoals goede processen en de volgende ontwikkelings- en investeringsniveaus die nodig zijn. Het heeft 30 jaar geduurd om dit niveau te bereiken, maar we zijn tot de conclusie gekomen dat er opnieuw grote investeringen nodig zijn om in de toekomst echt solide te zijn en ook echt betekenisvol voor de economie van onze samenleving. Er is dus nog veel te doen. 

Het is interessant dat ik het bedrijf heb opgericht omdat ik wist dat er dingen met hennep gedaan konden worden. 

Ja, dankzij ons museum wisten we alles over het gebruik ervan in de geschiedenis. Het is interessant dat we het bedrijf zijn begonnen omdat we wisten dat er dingen mogelijk waren met hennep.

Alan en Ben Dronkers waren sprekers in hetzelfde panel op de AIHEF in Bangkok. Foto: Laura Ramos | CannaReporter®

Er was niemand die het wilde kopen, maar toen moest hij bedenken hoe hij weer toepassingen voor hennep kon creëren. Wat waren de eerste? Hij noemde de auto en het papier…

Ja, de eerste was inderdaad de paardenbeddenzaak met hennephout. Dit bespaarde veel werk, omdat de hennep langer in de stallen kon blijven staan. Bovendien was het een gezondere omgeving voor het paard. Er was een Engels bedrijf dat een half jaar vóór ons was opgericht, of zoiets. We hoorden erover en het was een groot succes, want voor mensen die paarden hebben, is hennep echt het beste materiaal om te gebruiken. Het bespaart veel werk en werk is kostbare tijd, de tijd van mensen is heel waardevol. Dus door een hoop werk te besparen, is het gezonder voor de paarden en al dat soort dingen. Het was dus simpel, de beste van alle testen en dat soort dingen. Paardentijdschriften schreven erover, omdat het het beste product was om te gebruiken. Dat hielp heel erg. Maar dan zien we ook veel beloftes, zoals Hempcrete. Er was wel een markt voor hennepbeton, maar die was nog klein. Na 30 jaar is het nog steeds klein. En ik kan me nog herinneren dat ik 25 jaar geleden op dit soort beurzen was. Dit is een goed voorbeeld, weet je, er was al een belofte. In Frankrijk bestond al een Iso Chanvre, al sinds 91 of 92, dus daar werd al met hennep gewerkt. En ik was 25 jaar geleden op zo'n beurs, waar het allemaal om hernieuwbare, biologische of ecologische bouwmaterialen ging! Ik zag veel producten, bijvoorbeeld hoe je huizen of gebouwen maakt, en er waren heel veel interessante dingen. Maar als je mij vraagt ​​wat het is hoofdstroom, na 25 jaar? Niets. Ze blijven op dezelfde manier huizen bouwen en gebruiken zelfs meer piepschuim, plastic, glaswol en steenwol, en mensen moeten op een plek als deze leven. Letterlijk chemicaliën en microvezels inademen die gevaarlijk zijn voor uw longen, maar dit is de realiteit. In Europa is het beter dan in de Verenigde Staten, want de huizen in de Verenigde Staten lijken meer op een plastic zak met wat papier en plakband, weet je wat ik bedoel? Helaas zijn natuurlijke bouwmaterialen die eigenlijk overbodig zouden moeten worden hoofdstroom, zoals hennepcement… – er zijn voorbeelden van huizen bijna overal, er zijn veel mensen die dit hebben gepromoot – het is nog niet hoofdstroom, dus we wachten nog steeds op veel van deze dingen.

“Onze focus ligt nu op wat we daadwerkelijk verkopen, namelijk de vezels die naar de auto-industrie gaan”

Wat is op dit moment de belangrijkste doelstelling van HempFlax? Wat produceren ze?

Wij richten ons nu op wat we daadwerkelijk verkopen: de vezels die naar de auto-industrie gaan. Maar we hebben onze machines nog niet zo lang geleden aangepast om de kwaliteit van de vezels te controleren, zodat er geen andere vezels in het midden zitten of vervuiling ontstaat. Zo kunnen onze vezels direct naar een proces waar er een soort textiel van wordt gemaakt. Maar net als bij hennep kunnen we ons voorstellen dat als er een doorbraak komt in de katoenverwerking van hennep die echt efficiënt is, dit heel belangrijk zou kunnen zijn. Maar ook daar wachten we al 30 jaar op.  

Ze maken ook isolatiematerialen…

Ja, we hadden een bedrijf in Duitsland dat isolatiematerialen produceerde. Maar het probleem is dat ook daar de markt weer van de grond af aan opgebouwd moet worden. En dat is heel, heel duur. We hebben dus in principe 90% van dat bedrijf verkocht aan een grote multinational die in heel Europa bouwt en die ook veel van zijn eigen bouwmaterialen produceert, zodat ze die zelf kunnen gebruiken. En we bleven glasvezel leveren, maar dat was nodig om naar het volgende niveau te kunnen. Dat niveau konden we niet verhogen. Ja, en daarom proberen we HempFlax te verkopen, zodat er weer geld in het bedrijf kan stromen en we in de toekomst dit niveau van soliditeit kunnen bereiken.

Ik bedoel, het bedrijf verkopen of aandelen verkopen? 

Of het nu gaat om aandelen of om het hele bedrijf, het maakt uiteindelijk niet uit. HempFlax moet naar een hoger niveau. Dat kunnen wij niet dragen, wij zijn geen grote industriëlen. Wij zijn pioniers geweest, wij hebben vooruitgang geboekt en ja, het is een geweldige industrie die wij hebben gecreëerd, maar om het niveau te bereiken dat nodig is, is niet alleen een professionele basis nodig, maar ook een financiële basis. Dat is mogelijk, dus ik denk dat het gaat gebeuren.  

____________________________________________________________________________________________________

____________________________________________________________________________________________________

Wat doe je met € 3,- per maand? Word één van onze Patrons! Als je gelooft dat onafhankelijke cannabisjournalistiek nodig is, abonneer je dan op een van de niveaus van ons Patreon-account en je krijgt toegang tot unieke geschenken en exclusieve inhoud. Als we met velen zijn, kunnen we met weinig een verschil maken!

Laura Ramos

+ berichtenBio

Laura Ramos behaalde haar diploma journalistiek aan de Universiteit van Coimbra, heeft een postdoctorale graad in fotografie en is sinds 1998 journalist. Laura was winnaar van de Business of Cannabis Awards in de categorie "Journalist van het jaar 2024" en was correspondent voor Jornal de Notícias in Rome, Italië, en persadviseur op het kantoor van de minister van Onderwijs van de 2018e Portugese regering. Hij heeft een internationale certificering in Permacultuur (PDC) en creëerde het street-art fotoarchief “Wat zegt Lissabon?” @saywhatlisbon. Laura is medeoprichter en redacteur van CannaReporter® en coördinator van PTMC - Portugal Medical Cannabis. Ze maakte in XNUMX de documentaire "Pacientes" en maakte deel uit van de stuurgroep van de eerste postdoctorale cursus in GxP's voor medicinale cannabis in Portugal, in samenwerking met het Militair Laboratorium en de Faculteit Farmacie van de Universiteit van Lissabon.

• Laura Ramos

  https://cannareporter.eu/author/partner/

  Patiënt bekritiseert kwaliteit van medicinale cannabisbloemen geleverd door Tikun Olam, bedrijf weerlegt beschuldigingen
• Laura Ramos

  https://cannareporter.eu/author/partner/

  Première: Sensihemp brengt hennepmode naar de 9e editie van Circular Sustainable Fashion Week (CSFW) in Madrid
• Laura Ramos

  https://cannareporter.eu/author/partner/

  Céline Nicole de Groot: “Er is veel licht nodig om cannabis zijn genetische prestaties en maximale opbrengst te laten tonen”
• Laura Ramos

  https://cannareporter.eu/author/partner/

  VS: Rechtbanken leggen steeds meer beperkingen op aan het gebruik van speurhonden in cannabisgerelateerde zaken